Gmina DubienkaZagórnik
Jest to wieś, której początki sięgają XIX w. Dokładna data jej powstania nie jest jednak znana. Do końca II Rzeczypospolitej, kiedy to istniało samodzielne miasto Dubienka bez gminy terytorialnej, a wioski wokół należały do gm. Białopole (która kończyła się na Skryhiczynie włącznie), Zagórnik należał do sąsiedniej gminy Horodło (A. Wawryniuk, dz.cyt., s. 159-162 i podane tam pozycje).
Spis powszechny z 1921 r. podaje, że w Zagórniku znajdowało się 13 domów z 78 mieszkańcami: 41 mężczyzn i 37 kobiet. Na to składało się 45 prawosławnych i 33 katolików, wszyscy zadeklarowali, iż są Polakami. Do swych świątyń parafialnych jeździli do Dubienki, która jest dużo bliżej Zagórnika niźli Horodło, które było wtedy ich gminą. Wg wykazu parafii prawosławnych w hrubieszowskiem w 1924 r. w Zagórniku mieszkało 57 katolików i 55 prawosławnych (A. Wawryniuk, dz.cyt., s. 159-162 i podane tam pozycje).
W 1942 r. w wiosce mieszkały 83 osoby (Arch.Państw.Lub. o/Chełm – St.Pow. w Hrubieszowie, sygn. 1177). W 1947 r. w Zagórniku mieszkało 55 osób. W 1947 r. godność sołtysa w Zagórniku piastował Kazimierz Porada, tak samo figuruje jako sołtys w roku 1953.
Likwidacja gmin w 1954 r. odłączyła wieś od Horodła i podporządkowała ją gromadzkiej radzie narodowej w Skryhiczynie (Arch.Państw.Lub. o/Chełm – Akta gminy Horodło, sygn. 56). Od tegoż roku Zagórnik znajdował się w gromadzie Skryhiczyn (Dz.Urz.Woj.Rady Narodowej w Lublinie 1954, nr 15, poz. 64). Po restytucji gmin Zagórnik znalazł się w gminie Dubienka (A. Wawryniuk, dz.cyt., s. 159-162 i podane tam pozycje).